جوان آنلاین: در روز‌هایی که فوتبالی‌ها با خیال راحت و بدون دغدغه مشغول امضای قرارداد‌های چند‌ده‌میلیاردی خود هستند و حتی فدراسیون فوتبال هم در حمایت از آنها با ۳۰ درصد افزایش این قرارداد‌های نجومی موافقت کرده است، بد نیست نگاهی به وضعیت ورزشکاران افتخارآفرین و مدال‌آور ایران در مسابقات جهانی و المپیک و پاراالمپیک داشته باشیم. مثلاً از این بگوییم که به قهرمان نوجوان بوکس ایران برای کسب مدال ارزشمند برنز در مسابقات جهانی صربستان دو کارت هدیه ۹۰۰ هزار تومانی دادند، بله درست خوانده‌اید ۹۰۰ هزار تومان! تازه بیشتر هم متعجب می‌شوید اگر بدانید که این هدیه را هم مسئول غیرورزشی شهرستان ایذه به مهدی کاظمی داده و او هنوز منتظر این است که مسئولان ورزش استان برایش کاری انجام دهند، البته شاید نوجوان مدال‌آور بوکس ایران باید خوشحال باشد که با قوری، کتری و کیف چرمی از او تجلیل نکرده‌اند و حداقل مجموعاً یک‌میلیون‌و ۸۰۰ هزار تومان به او پول داده‌اند. این را بگذارید کنار گلایه‌های تمام‌نشدنی قهرمانان مدال‌آور ایران که این روز‌ها اگر سایت‌های خبری را جست‌و‌جو کنید، تقریباً روزی نیست که حرف‌ها و انتقاد‌های آنها از بی‌توجهی‌های مسئولان ورزش منعکس نشود.
سؤال تکراری این است، چطور می‌شود برای فوتبال که کوچک‌ترین آورده‌ای برای ورزش ایران نداشته همیشه پول باشد ولی برای بقیه که از جان و دل برای اعتلای نام ایران تلاش می‌کنند، پول نباشد؟ چگونه ممکن است یک جماعت بدون داشتن حتی یک موفقیت قابل توجه میلیاردمیلیارد پول بگیرند، اما افتخار‌آفرینان واقعی این کشور فقط منتظر برگزاری برخی مراسم‌های خاص باشند تا شاید تجلیلی از آنها صورت بگیرد. چگونه است که پول فوتبالی جماعت همیشه نقد است، اما وقتی نوبت به قهرمانان و مدال‌آوران رشته‌های دیگر می‌رسد، مسئولان ورزش سینه جلو می‌دهند و می‌گویند «نمی‌خواهیم قول الکی بدهیم» ولی در نهایت همان قول معمولی‌شان را هم اجرا نمی‌کنند. این همان فوتبال‌زدگی غالب بر مسئولان ورزش کشور است که کار را به اینجا رسانده، جای هیچ شکی نیست که بسیاری از تصمیم‌گیرندگان ورزش و حتی مسئولان ذی‌ربط دیگر دستگاه‌های اجرایی کشور از همین حالا چمدان‌های سفر همراه با تیم ملی به جام جهانی را بسته‌اند؛ همان‌ها که باید گوش شنوای ورزشکاران ایران‌زمین باشند و درد آنها را درمان کنند ولی جای تأسف دارد که اینقدر فکر و ذکرشان معطوف به فوتبال است که هیچ چیز دیگری را نه می‌بینند و نه می‌شنوند. کاش این آقایان کمی منصف بودند و بیشتر هوای بروبچه‌های قهرمان و مدال‌آور ایران را داشتند، کاش فقط درصدی از خرجی که برای فوتبال می‌شود برای بچه‌های المپیکی و پاراالمپیکی هم می‌شد.
